De regel ‘God heeft een plan met je leven’, vindt ze soms moeilijk om te zingen. Zeker als ze ziet wat er in de wereld allemaal gebeurt. Toch geeft geloof rust. En terugkijkend ziet diaken en zangleidster Karin Hendriks in haar eigen leven wel sporen van leiding.

Zijn moeder is een gelovige vrouw, vindt zoon Luca die op de achtergrond lui uitgestrekt in een stoel ligt. Ze is er volgens hem ‘altijd mee bezig’ en geeft om haar naasten. Dat typeert Karin, die het makkelijker vindt om het geloof te leven dan erover te praten. Ze is er ook niet mee opgegroeid, met praten over het geloof. Toen ze met Maarten trouwde, vroegen collega’s waarom er DV – Deo volente – op de trouwkaart stond. ‘Dat voelde heel ongemakkelijk, want ik kon het eigenlijk niet goed uitleggen. Dat deed je gewoon.’

Allemaal boeren daar

Haar jeugd stond in het teken van veel verhuizingen. Rozenburg, Berkel en Rodenrijs, Brussel, Spijkenisse, Capelle a/d IJssel en als klap op de vuurpijl Almelo. ‘Ja, dat vond ik vreselijk. We kenden het daar helemaal niet, dus we dachten dat er allemaal boeren woonden. Maar als ik terugkijk, zie ik dat God het toch mooi had bedacht. Want in de kerk zat Maarten met z’n vrienden achter ons. Hij trok aan mijn haar en een halfjaar later hadden we verkering.’ Pas later realiseerde ze zich dat ze het in haar jeugd en in de eerste jaren van haar huwelijk eigenlijk nooit over het geloof had, dat ze veel op de automatische piloot deed. ‘Ik ging naar een gereformeerde school, speelde met gereformeerde kinderen, droeg geen broek naar de kerk en ging in de vakanties op zondag niet naar het strand of zeilen. En op je 18de deed je belijdenis. Dat zou ik nu niet meer zo doen. Ik vind het wel mooi als jongeren er misschien iets langer mee wachten maar dan wel bewust de keuze maken. Geloven was voor mij lang iets rationeels. Iets van: zo zijn onze manieren. En als je je daaraan hield was het oké.’

Verlegen meisje

Toen ze midden 30 was, veranderde dat. Ze ging meer nadenken over geloofsvragen, over het waarom achter dingen. In die tijd werd ze geraakt door het lied Er is een dag. ‘Ik zat te huilen achter mijn laptop bij het refrein ‘spoedig zullen wij Hem zien en voor altijd op Hem lijken, en Jezus kennen zoals Hij is’. Nog altijd kan ik die tekst niet zingen zonder tranen. Hoe prachtig moet het zijn om bij Hem te zitten! Dat lied veranderde mijn geloof, want mijn hart werd erdoor geraakt.’

In de kerk deden in die tijd opwekkingsliederen hun intrede en Karin ging als eerste zingen in de band. ‘Best dapper voor het verlegen meisje dat ik in wezen ben, maar ik dacht steeds vaker: als ik het niet doe komt er nooit uit wat erin zit. Ik vind het nog steeds spannend, maar ook mooi. Voor mijn geloofsleven is muziek heel belangrijk. In liedjes ervaar ik het contact met boven intenser.’

Alles verliezen en toch dankbaar zijn

Karin is in 2020 door de gemeente gekozen als diaken. Hoewel ze nog wat zoekend is, past de taak wel bij haar diaconale hart. Ze wil er graag zijn voor mensen, iets wat ze ontdekt heeft in de tijd dat ze in het hospice werkte en ook bij haar inzet voor vluchtelingen. Karin: ‘Daarin ontvang ik zelf ook heel veel, het is een enorme verrijking van mijn leven om mensen te ontmoeten die mij laten zien hoe groot het geschenk is gelovig te zijn. Moslims die christen zijn geworden en me oproepen vast te houden wat ik heb. Of vrouwen uit Congo die in de hitte in een tent op Lesbos zitten en dan Halleluja zingen. Dat je alles achter je hebt moeten laten en dan toch God nog kunt danken en prijzen!’

Soms duizelt het me

‘Als ik terugkijk, ben ik dankbaar voor de christelijke opvoeding die ik heb gehad. Misschien vond ik het niet altijd leuk, maar nu ik ouder ben en er zelf een weg in heb mogen vinden ben ik er dankbaar voor. Want zou ik anders zelf die keuze hebben gemaakt? Ik geloof dat God er is en dat Jezus zijn zoon is, maar soms snap ik niets van God. Waarom zoveel mensen ellende hebben en anderen weer niet, daar kom ik niet uit. Ik ben er ook mee gestopt om dat te proberen te begrijpen. ‘God heeft een plan met je leven’ vind ik lastig te zingen, vooral als ik zie dat mensen hun geloof dreigen te verliezen door alles wat ze meemaken. Dat kan toch niet het plan zijn? Ik weet dat we de ellende in de wereld elkaar aandoen, maar soms duizelt het me. En dan geeft het tóch rust dat Hij er is. Dat ik nooit alleen ben in dingen, zo ervaar en voel ik dat. Vroeger dacht ik altijd dat ik van alles moest doen. Ik was niet bang voor God, maar ik moest me wel aan de regels houden. Nu heb ik ontdekt dat het goed is tussen Hem en mij omdat Jezus ertussen staat. Ik doe niet alles goed in mijn leven, maar tussen mij en God is het oké, ik mag gewoon bij Hem komen. Dat ik dat bij het ouder worden hebt ontdekt is zo bevrijdend, dat gun ik iedereen.’

JvdL | december 2021
fotografie Wim Pauw