Ruben komt, sinds hij vorig jaar in Apeldoorn ging wonen, met regelmaat in de Koningshof. Hij kende er welgeteld twee mensen, dus naar de kerk gaan was wel een drempel. Maar nog geen jaar later is hij onderdeel van een leuke vriendengroep en is zijn appartement de plek van veel gezelligheid – wel zelf een stoel meenemen.

Hij heeft veel respect voor zijn moeder, die hem en zijn jongere zus alleen heeft opgevoed na het overlijden van hun vader. Ruben was toen tien. Hij herinnert zich nog de dingen die ze samendeden. ‘Stoeien, dat vond ik heel leuk, en snert eten, samen wilgen knotten.’ Ook het jaar dat zijn vader ziek was herinnert hij zich nog goed. ‘Maar hoe ik me als tienjarige voelde na zijn overlijden vind ik moeilijk te omschrijven. Het was wel life-changing. Met mijn vrienden maakte ik nog steeds lol, maar dat hele jeugdige, dat onbezonnene was eraf. Je beseft ineens dat dingen niet altijd zomaar goed gaan. Op een bepaalde manier went het om op te groeien zonder vader, maar laatst besefte ik ineens dat ik al langer zonder hem leef dan met hem, dat was ergens in 2020. Ook weer zoiets… Mijn moeder heeft het goed gedaan hoor, ze stond er altijd. We huilden wel af en toe met elkaar, maar ze bleef onze moeder. Ik was als de dood dat zij ook zou gaan, dat weet ik wel. Een soort van verlatingsangst krijg je. Dat is nu weg hoor, hoewel ik het misschien nog steeds zou hebben als ik dat gevoel zou opzoeken.’