Hij heeft veel respect voor zijn moeder, die hem en zijn jongere zus alleen heeft opgevoed na het overlijden van hun vader. Ruben was toen tien. Hij herinnert zich nog de dingen die ze samendeden. ‘Stoeien, dat vond ik heel leuk, en snert eten, samen wilgen knotten.’ Ook het jaar dat zijn vader ziek was herinnert hij zich nog goed. ‘Maar hoe ik me als tienjarige voelde na zijn overlijden vind ik moeilijk te omschrijven. Het was wel life-changing. Met mijn vrienden maakte ik nog steeds lol, maar dat hele jeugdige, dat onbezonnene was eraf. Je beseft ineens dat dingen niet altijd zomaar goed gaan. Op een bepaalde manier went het om op te groeien zonder vader, maar laatst besefte ik ineens dat ik al langer zonder hem leef dan met hem, dat was ergens in 2020. Ook weer zoiets… Mijn moeder heeft het goed gedaan hoor, ze stond er altijd. We huilden wel af en toe met elkaar, maar ze bleef onze moeder. Ik was als de dood dat zij ook zou gaan, dat weet ik wel. Een soort van verlatingsangst krijg je. Dat is nu weg hoor, hoewel ik het misschien nog steeds zou hebben als ik dat gevoel zou opzoeken.’

Toen hij naar de kazerne in Wezep werd overgeplaatst ging hij op zoek naar eigen woonruimte. Ergens helemaal opnieuw beginnen is een uitdaging, vindt hij. ‘In het begin voelde ik me wel alleen. Het scheelde dat ik snel werd uitgenodigd om wekelijks te gaan padellen met een groepje mannen van De Koningshof en dat ik van een van hen een tip over het 18+-kamp kreeg. Daar heb ik mijn vriendin Joanne ontmoet en heb ik een heel leuke vriendengroep aan overgehouden. We doen van alles samen, van praten over het geloof tot samen op vakantie gaan.’ Hij denkt na over belijdenis doen, maar dat is best een stap voor iemand die het geloof het liefst wil beredeneren. ‘Laatst zei iemand, die ik hoog heb zitten, dat hij gelooft dat na je sterven je energie teruggaat naar de aarde en dat je in je leven gewoon goed moet doen. Daar zit ook best iets in, denk ik dan. Hoe weet ik nu dat ik niet alleen maar in God geloof omdat ik zo ben opgevoed?’